Kurpie

Dla spragnionych ciszy, zielonej trawy i żywicznych lasów najlepszym miejscem na urlop będzie Kurpiowska Puszcza Zielona. Kompleksy leśne, piaszczyste gleby i porozrzucane gospodarstwa to idealne miejsce do odpoczynku.

Kurpiowszczyzna to jeden z najciekawszych regionów etnograficznych kraju. Stroje ludowe Kurpiów, zwyczaje, potrawy, a nawet przyśpiewki wyróżniają go na tle innych miejsc Polski. Odrębność kulturowa wypływa ze specyficznych warunków życia. Do Puszczy Zielonej osadnicy przybyli dopiero pod koniec XV wieku. Była to ludność ze wschodniego Mazowsza, która tu wśród dzikiej zwierzyny chroniła się przed najazdami Litwinów, Jadźwingów i Kozaków. Pierwsi mieszkańcy tych ziem byli więc ściśle związani z lasem – zajmowali się bartnictwem, spławianiem drewna i myślistwem. Dzisiaj w puszczy nieczęsto spotyka się grubą zwierzynę, ale są sarny, łosie, jelenie i wilki.

Na Kurpiach nie ma typowych wsi ulicówek, tylko rozrzucone wśród łąk i pól zagrody samotnicze. Typowe chałupy są drewniane, parterowe i czasami jeszcze kryte słomą. Charakterystyczne dla tego regionu są śparogi, czyli zakończenie dwóch szczytowych krokwi w kształcie rogów, toporków, łbów itp. Bogato zdobione są też obramowania okien i drzwi.

Pieczołowicie kultywowana tradycja i sztuka ludowa Kurpiów przejawia się wyraźnie nie tylko w budownictwie, ale też zdobnictwie, rzeźbie i tkactwie. Słynne są palmy i wycinanki kurpiowskie (leluje, gwiazdy, kogutki i drzewka życia). W niektórych miejscowościach Kurpiowszczyzny, zwłaszcza w dni świąteczne, spotkać można kobiety ubrane w stroje ludowe.