Cebula w kilku odmianach

Podstawowe warzywo w naszym jadłospisie , jakim jest cebula występuje w przyrodzie w kilku odmianach botanicznych. Są to może odmiany znane ale mało rozpowszechnione . Są to cebula kartoflanka , siedmiolatka , cebula piętrowa.

Cebula kartoflanka - jest odmiana botaniczną cebuli zwyczajnej. Nie tworzy ona jednej dużej cebuli, ale gniazda małych, kulistych, nieco spłaszczonych cebulek. Łuski są barwy brązowej lub żółtej, czasem białej lub czerwonobrązowej o strukturze pergaminowej . Cebula ma dużo łagodniejszy smak niż cebula zwyczajna. Liście ma rurowate, wewnątrz puste. Rzadko wytwarza pędy kwiatostanowe i słabo zawiązują nasiona o słabej zdolności kiełkowania. Cebula kartoflanka ma niewielkie wymagania klimatyczne i glebowe . Dobrze rośnie na glebach lekkich , próchnicznych jak też na ciężkich , gliniastych. Rozmnażana jest wegetatywnie z małych cebulek bocznych, wysadzanych do gruntu jesienią / zbiór w sierpniu następnego roku / lub wiosną / zbiór październik/ . Zbiór rozpoczyna się po zaschnięciu szczypioru.

Siedmiolatka - zwana też czosnkiem dętym. Jest to najpowszechniej uprawiane warzywo cebulowe na Dalekim Wschodzie, zwłaszcza w Japonii i Chinach. Cebula ta nie tworzy wyraźnie zgrubiałych cebul , nie występują też pączki śpiące . Wszystkie pączki wykształcają organy nadziemne. na skutek tego krzewiąca się silnie siedmiolatka tworzy kępy, a podziemna łodyga - piętka rozrasta się na boki w kłącza z gęstym szczypiorem. Pędy kwiatostanowe są puste, ale nie posiadają zgrubienia charakterystycznego dla cebuli zwyczajnej. Kwitnie w końcu czerwca i lipcu. Ma niewielkie wymagania klimatyczne jest wytrzymała na niskie temperatury i może zimować w gruncie.. Dobrze znosi okresową, nadmierną wilgotność gleby , a w lata suche tworzy twardy i mało soczysty szczypior. Wymaga gleb bardzo żyznych, próchnicznych i szybko nagrzewających się wiosną. Uprawa roli jest taka sama jak przy cebuli zwyczajnej, wymaga ona jedynie intensywniejszego nawożenia organicznego i mineralnego. Formy o delikatnych liściach spożywane są jako zielony szczypior, zaś o długich, twardych pochwach liściowych bieli się przez obsypywanie ziemią i zjada właśnie owe podstawy liści.

Cebula wielopiętrowa - zwana często cebulą drzewiastą lub szczytową. Nie jest znane pochodzenie tej cebuli. Jedni twierdzą , że pochodzi od siedmiolatki , inni zaś , że od kartoflanki. Cebula ta tworzy gniazda małych, niekształtnych cebulek o barwie od czerwonej do fioletowej. Szczypior ma gruby i sztywny, ciemnozielony, smaczny. Rośliny wykształcają różne typy pędów kwiatostanowych, wytwarzających kwiaty i drobne fioletowe cebulki powietrzne o średnicy 1-2 cm lub tylko cebulki. Często z tych cebulek wyrastają pędy kwiatostanowe również tworząc na szczycie cebulki nieco drobniejsze. W dobrych warunkach wzrostu cebula może wytwarzać trzy piętra. Jest uprawiana nie tylko ze względu na zalety smakowe, ale również dzięki oryginalnemu wyglądowi. Zaletą tej rośliny jest jej duża odporność na choroby. Rzadko też bywa atakowana przez szkodniki. Cebula jest wytrzymała na niskie temperatury i dobrze zimuje w gruncie. Jest pierwszą rośliną cebulową nadającą się do spożycia z uprawy gruntowej gdyż wcześnie rozpoczyna wegetację. Wymagania glebowe i uprawowe ma takie same jak cebula zwyczajna.
Cebulę wielopiętrową rozmnaża się wegetatywnie z cebulek szczytowych lub podziemnych, wysadzanych do gruntu jesienią lub wiosną. Rozstawa uzależniona jest od czasu uprawy. W jednym miejscu nie należy uprawiać dłużej niż 2-3 lata. Roślina w okresie wiosennym , po wytworzeniu pędów ,wymaga palikowania, zwłaszcza gdy prowadzona jest na 2-3 piętra. Chcąc otrzymać rośliny silne I pietra należy usunąć pędy II piętra. W ten sposób nie wymaga palikowania.
Częścią jadalną cebuli może być wczesną wiosną zielony szczypior, latem - cebulki powietrzne , a jesienią, po zaschnięciu roślin, cebulki powietrzne i podziemne. Opisane gatunki cebul warte są rozpowszechnienia na większą skalę.