Pasza o nazwie DDGS z gorzelni

Wobec przewidywanego znacznego wzrostu zastosowania etanolu na biopaliwa, czyli naturalnego dodatku do benzyny, czego wymagają od nas międzynarodowe porozumienia, pojawiać się będzie coraz więcej wywaru gorzelnianego. Wywar  jest produktem ubocznym powstającym przy wytwarzaniu alkoholu etylowego,  a więc jego ilość zależy od skali produkcji spirytusu.  Amerykanie, którzy również dynamicznie rozwijają produkcję biopaliw, suszą wywar, uzyskując cenną paszę o nazwie DDGS.
Polska nazwa tego produktu powinna brzmieć: suszony wywar gorzelniany z substancjami rozpuszczalnymi, ale bardziej przyjął się skrótowiec angielskojęzyczny, który brzmi: Distiller’s Dried Grains with Solubles, co oznacza dokładnie to samo co przytoczona wyżej nazwa polska.
Alkohol etylowy spożywczy i techniczny wytwarzany jest najczęściej z ziemniaków, buraków, pszenicy, kukurydzy, sucrosorgo 506 lub żyta. Najwyższą wydajność z hektara uzyskiwana jest przy produkcji z buraków, ale najbardziej ekonomiczna jest produkcja z kukurydzy i sucrosorgo 506. .
Przy dużej skali produkcji bioetanolu ogromnego  znaczenia nabiera problem zagospodarowania produktu ubocznego pozostałego po fermentacji, czyli tzw. wywaru. Może on stanowić wartościową paszę dla zwierząt gospodarskich. Niestety, bezpośrednio po produkcji jako wywar płynny zawiera tylko 5-8% suchej masy, w związku z czym okres jego przydatności do spożycia jest krótki, gdyż łatwo atakują go pleśnie. Można wykorzystywać w żywieniu świń częściowo odsączony wywar, ale po oddzieleniu wywaru pozostaje frakcja płynna. Zagospodarowanie frakcji płynnej stanowi duże obciążenie dla środowiska, gdyż często wylewana jest ona bezpośrednio na pola.
Ponieważ w bliskiej okolicy gorzelni na ogół brak jest dużych ferm zwierzęcych mogących wykorzystać cały świeży wywar, jako najlepszy sposób konserwacji pozostaje suszenie. W nowoczesnych zakładach produkcyjnych frakcja płynna bogata w witaminy, składniki mineralne oraz tłuszcz zagęszczana jest w wyparkach próżniowych do konsystencji syropu i następnie suszona wraz z wywarem.
Obecnie największym  producentem pasz DDGS są Stany Zjednoczone, gdzie rocznie uzyskuje się 3,2 - 3,5 mln ton suszonego wywaru gorzelnianego, który w 98% produkowany jest w dużych zakładach, a tylko 1 - 2% w małych gorzelniach. W znacznej części (około 700 tys. ton) wywar ten eksportowany jest do Europy jako pasza dla zwierząt gospodarskich. Suszony wywar zużywany jest w USA w 80% w żywieniu bydła. Nowoczesna technologia produkcji spirytusu umożliwia osiąganie wywaru o znacznie korzystniejszych parametrach, niż w małych gorzelniach, stąd produkt ten może być również stosowany dla świń i drobiu.
Oto jak wygląda przeciętny skład suszonego wywaru (DDGS) uzyskiwanego z kukurydzy (dane z 35 wytwórni w USA): sucha masa - 89,22%; białko ogólne -  30,92%; tłuszcz surowy – 10,84%; włókno surowe 7,20%, popiół – 6,0%, bezazotowe wyciągowe – 34,26%; wapń – 0,07%; fosfor – 0,77%; potas – 1,01%, sód – 0,18%.