Piękne ale niebezpieczne

Rośliny trujące - rośliny zawierające tylko w niektórych swoich częściach lub w całym organizmie roślinnym substancje trujące, toksyczne dla człowieka i zwierząt, mogą to być takie substancje chemiczne jak np.: alkaloidy i glikozydy.
Liczne gatunki roślin w większym lub mniejszym stopniu zawierają substancje trujące dla człowieka, jak i zwierząt, zarówno domowych, jak i dzikich. Trucizny te chronią rośliny głównie przed zjadaniem przez zwierzęta roślinożerne, czasami przed niektórymi pasożytami i chorobami.
Rośliny trujące często można rozpoznać po nieprzyjemnym zapachu lub ostrym, piekącym smaku. Zwierzęta na ogół rozpoznają rośliny trujące i omijają je – jednak nie zawsze. Ludzie nauczyli się doświadczalnie rozpoznawać rośliny trujące, w większości zbadano chemiczny skład ich trucizn i oddziaływanie na ludzi i zwierzęta. Lista roślin trujących i i zawartość w nich substancji trujących nie jest jednak jeszcze zamknięta.
Niektóre rośliny tracą swe własności trujące po wysuszeniu – siano nie ma już własności trujących, niektóre zachowują je po wysuszeniu i długotrwałym nawet przechowywaniu. Różny jest też rozkład trucizn w roślinie. U wielu gatunków występują one w różnym stopniu w całej roślinie, u niektórych gatunków trujące są tylko określone części rośliny, np. korzenie, nasiona, ziele. Ilość trującej substancji w roślinie zależy też od wielu czynników, m. in. od pory roku (np. zimowit jesienny najbardziej trujący jest na wiosnę), od nasłonecznienia, gleby, wilgotności, itp.

A tu kilka roślin trujących:
Bagno zwyczajne, bagno pospolite, bagniak, dziki rozmaryn, rozmaryn leśny (Ledum palustre L.) – krzewinka z rodziny wrzosowatych. Występuje w stanie dzikim w środkowej i północnej Europie, północno-wschodnią Azję oraz Amerykę Północną. Pospolita w całej Polsce. Roślina trująca- liście i pędy zawierają olejek eteryczny o silnym, charakterystycznym zapachu, porażający układ nerwowy i działający odurzająco.

Bluszcz pospolity (Hedera helix L.) – gatunek wiecznie zielonego pnącza należący do rodziny araliowatych (Araliaceae). Występuje w całej Europie, z wyjątkiem północnych krańców, na Kaukazie, w Małej Azji i Persji, a jako gatunek zawleczony również w Ameryce Północnej. Wszystkie części rośliny są trujące, ponieważ zawierają saponiny (np. hederynę), które działają drażniąco na skórę i spojówki oka, a po spożyciu wywołują zaburzenia przewodu pokarmowego i układu nerwowego. Może dochodzić do hemolizy erytrocytów.

Ciemiężyca zielona, ciemierzyca zielona, strzemieszyca (Veratrum lobelianum Bernh.) — gatunek bylin z rodziny melantkowatych (Melanthiaceae). Występuje w miejscach wilgotnych na całej półkuli północnej. Preferuje widne lasy, źródliska, brzegi potoków. W Polsce rośnie głównie w górach, w Sudetach i Karpatach (zwłaszcza w Tatrach i na Babiej Górze), na wyżynach i niżu jest spotykana znacznie rzadziej. Roślina trująca- Substancja czynna: weratryna. Roślina należy do silnie trujących. Bydło i owce instynktownie nie jedzą ciemiężycy.
Ciemiężyca biała (Veratrum album L.) – gatunek bylin z rodziny melantkowatych. Zasięg gatunku obejmuje Europę, Azję Mniejszą, Azję Centralną, Kaukaz oraz Syberię. W Polsce jest rzadko spotykana, większość stanowisk skupia się w Bieszczadach. Poza Bieszczadami spotykana tylko na Lubelszczyźnie. Roślina trująca- Zatrucie po spożyciu liści lub kwiatów objawia się początkowo osłabieniem, a następnie porażeniem mięśni klatki piersiowej uniemożliwiającym oddychanie. Liście młodych roślin są bardzo podobne do liści goryczki żółtej.