Wirtualne jedzenie

Urządzenie, które symuluje smak i konsystencję potraw, ma pomóc producentom żywności w ich twórczych poszukiwaniach – informuje "New Scientist".

Techniki wirtualnej rzeczywistości ograniczały się dotąd do wzroku, słuchu, dotyku i zapachu. Smak potraw wydawał się zbyt trudny do zasymulowania. Składają się na niego wrażenia dotykowe, bodźce chemiczne, zapachowe, konsystencja potraw (np. chrupkość), a nawet słuchowe (chrupanie czy mlaskanie).
 
Hiroto Uwata i jego koledzy z japońskiego uniwersytetu w Tsukubie postanowili przekroczyć ostatnią granicę rzeczywistości wirtualnej, jak to sami określili.
 
Najpierw trzeba było zmierzyć i zapisać zjawiska związane z żuciem. Jednym z parametrów jest siła potrzebna do odgryzienia kawałka pokarmu. Zapisano ją za pomocą cienkowarstwowego czujnika nacisku, umieszczonego w ustach. Czujniki biologiczne z membraną polimerowo-lipidową rejestrowały główne komponenty chemiczne. Mikrofon wychwycił dźwięki wprawiające w drgania kość szczękową.
 
Gdy mamy już zapis smaku na przykład oscypka, można odtworzyć go przy pomocy sprytnego przyrządu wkładanego do ust. Pokryty ze względów higienicznych gumą i tkaniną, odtwarza opór towarzyszący gryzieniu dzięki maleńkiemu silnikowi.
 
Cienka rurka dostarcza odpowiednie proporcje substancji o odpowiednim smaku (słodkim, kwaśnym, gorzkim, słonym i umami (umami to smak glutaminianu sodowego, charakterystyczny dla dalekowschodniej kuchni i zupek w proszku).
 
Głośniczek odtwarza odgłosy żucia. Do rozwiązania pozostaje odtworzenie zapachu pokarmu.
 
Udało się z powodzeniem zasymulować wiele rodzajów pożywienia – w tym ser, krakersy, słodycze i japońskie przekąski. Twórcy urządzenia twierdzą, że jest idealne dla osób projektujących nowe rodzaje żywności; pozwoli na przykład młodym projektantom doświadczyć typowych dla starszych osób trudności z żuciem.
 
Może także dostarczyć niezapomnianych wrażeń cyberkonsumentom – na przykład, gdy ktoś nagle przełączy charakterystykę pokarmu z chrupek na galaretę.