Lubimy lać wodę

Lubimy lać wodę i przesadzać i nie ma to bynajmniej związku z wiosennymi pracami w ogrodzie. A szkoda, bo gdyby lanie wody kojarzyło się z śmigusem dyngusem, a przesadzanie z pracami ogrodniczymi wszyscy dobrze byśmy na tym wyszli.

W drugi dzień Świąt Wielkanocnych woda lała się nie tylko w przenośni, ale i dosłownie, bo w końcu to oblewany poniedziałek. Wedle tradycji każda panna powinna być chociaż trochę pokropiona, co wróżyło jej powodzenie i być może rychłe zamążpójście. Dzisiejsze "panny" inaczej widzą swoją przyszłość i nie taką planują dla siebie karierę. Jednak zwyczaj oblewania wodą pozostał i przeniósł się na wszystkich najbliższych. Oblewamy ich więc, bo w głębi pogańskiej duszy czujemy, że te kropelki wody przyniosą im powodzenie. Śmigus dyngus z niemieckiego oznacza zwyczaj oblewania się wodą i... smaganiu wierzbową rózgą po łydkach na zdrowie, bogactwo i urodę. Generalnie bardzo sympatycznie. Lejmy więc wodę, ale nie popadajmy w skrajności, jak to czynią watahy wyrostków, którym poprawne wypowiedzenie słów śmigus dyngus mogłoby sprawić poważne kłopoty. Pytani, po co właściwie oblewają każdego bez wyboru, odpowiadają, że to dobra zabawa, a dobra zabawa w święta być musi.

Skutek jest taki, że pod kościołami, gdzie odbywają się msze świąteczne gromadzą się nie tylko wierzący ale i małolaty z wiadrami, a całość patrolują policyjne radiowozy. Widać zalęknione spojrzenia, atmosfera jest napięta do granic możliwości, a świąteczny spokój i rozluźnienie diabli wzięli Zdaję sobie sprawę, że sztuka stosowania złotego środka łatwa nie jest, szczególnie dla małolatów. Ale i dorośli mocno przesadzają. Do prawdziwego rozstroju doprowadzają mnie medialne relacje z "przebiegu choroby i powrotu do zdrowia papieża". Dlaczego tłumy zgromadzonych na placu Św. Piotra pielgrzymów nie mogą pójść do domu i w ciszy i spokoju pomodlić się za zdrowie poważnie chorego Jana Pawła II? Co każe im wyczekiwać godzinami pod oknem Ojca Świętego i zmuszać go do nadmiernego wysiłku? Dlaczego nie pozwolą mu spokojnie pochorować i dojść do lepszej formy? W końcu jedna chwila ich wzruszenia kosztuje papieża tak wiele. Ten bezlitosny tłum przypomina mi jako żywo gospodynię domową wzruszająca się operą mydlaną, która zaraz po emisji ulubionego serialu okrutnie obchodzi się z własną rodziną.

Przesadzamy nie tylko na łonie rodziny. Truizmem będzie jeśli powiem, że mistrzami lania wody i przesadzania są nasi politycy. Problem jednak w tym, ze w tym przesadzaniu są tacy zapamiętali. Osobiście bardzo niepokoi mnie przesada w stosunkach polsko-rosyjskich, zamykanie się na Rosję. Nie mogę zrozumieć krótkowzroczności, która już odbija się groźnym echem i to nie tylko o kłopoty w handlu zagranicznym chodzi. W grudniu ubiegłego roku (24.12.2004 r.) Duma zniosła świętowanie rocznicy wybuchu rewolucji październikowej i ustanowiła nowe święto państwowe. Już w tym roku Rosjanie będą obchodzić 4 listopada Dzień Jedności upamiętniający wyzwolenie Moskwy od polskich interwentów. Polacy władali stolicą Rosji zaledwie przez dwa lata (1610-1612 r.), ale antypolski bunt z 1612 roku jest wspominany niemal we wszystkich zarysach dziejów Rosji na równi z odparciem wojsk napoleońskich. Jak widać nic nam nie zostało zapomniane i trzeba wielkiego taktu, by zachować tak potrzebne dobre stosunki z Rosją. Tymczasem, odnoszę wrażenie, że w MSZ nie ma dyplomatów odpowiedzialnych za ten wycinek polityki zagranicznej. Zupełnie nie rozumiem tej grubej przesady.

Mam nadzieję, że przyjęcie Polski do Europy pozwoli przyjrzeć się niektórym dobrym cechom innych narodów wspólnie mieszkających na tym kontynencie. Obyśmy byli dobrymi obserwatorami i nauczyli się, że lanie wody jest dobre tylko jako świąteczny zwyczaj i to serwowany z umiarem, a przesadzanie najlepiej praktykować w ogródku.