Pasze, żywienie - straty w produkcji kiszonek

Rolnicy mogą narażać się na straty paszy, przez stosowanie niedostatecznej liczby warstw opakowania kiszonek prasowanych w bele, co prowadzi do psucia się zbiorów i pogorszenia jakości paszy – stwierdził Instytut Melioracji Użytków Zielonych (IMUZ) w Falentach.

IMUZ w badaniu dowiódł, że stosowanie od czterech do sześciu warstw folii pozwala uzyskać pewniejszą barierę dla tlenu. Obniża to straty w suchej masie kiszonki powodowane przez drożdże i pleśnie, oraz istotną poprawę jakości i wartości odżywczej a także jednolitą kiszonkę przy podawaniu. Badania przeprowadzone przez IMUZ wykazały zmniejszenie strat suchej masy przy zwiększaniu warstw owijającej folii. Zastosowanie czterech warstw wykazuje trzykrotnie mniejszą utratę suchej masy w porównaniu do dwóch warstw, a więc zachowane zostaje więcej paszy kiszonej. Zastosowanie sześciu warstw folii na beli powoduje aż dziesięciokrotne zmniejszenie spadku suchej masy. Zwiększenie liczby warstw miało również istotny wpływ na zwiększenie stężenia białka.
Przebieg badań:

IMUZ przeprowadził badania w 2007 r. Wykonano czterdzieści dużych beli eksperymentalnych (ok. 400 kg/belę), a do każdego zabiegu eksperymentalnego przeznaczono pięć beli. Po przewiezieniu na miejsce składowania bele owinięto folią za pomocą owijarki różnymi ilościami warstw folii: 2, 4, 6 i 8. Bele owinięto folią o szerokości 500 mm, zważono i przechowywano w jednej warstwie. Kiszonki wykonano z trwałej runi łąkowej (pierwszego pokosu) złożonej w 87 % z traw (Poa pratensis, Alopecurus pratensis, Dactylis glomerata, Arrhenaterum etatius, Festuca pratensis, Elymus repens) i 13 % innych gatunków: roślin motylkowych (Trifolium repens: 2-4 %), chwastów i ziół (Taraxacum officinale, Achillea millefolium, Ranunculus repens, Rumex acetosa, Capsella bursa-pastoris). Pokosu dokonano po pełnym wykłoszeniu Dactylis glomerata.

Trawy do kiszenia skoszono w maju 2007 r. za pomocą kosiarki ze wstępną obróbka paszy, podsuszoszono przez 24 godziny w celu uzyskania 400-450 g podsuszonej masy na kg-1. Następnego dnia trawy przetrząśnięto i zbelowano przy użyciu prasy belującej. Przed owinięciem z wszystkich beli pobrano próbki do analizy chemicznej. Po trzech tygodniach przechowywania każdą belę zbadano w celu stwierdzenia szczelności owinięcia foliowego. Każdą belę odpowietrzono i zarejestrowano w sekundach czas spadku ciśnienia z 350kPa do 250kPa i z 250kPa do 150 kPa. W listopadzie (po 190 dniach zakiszania) bele otworzono. Przed otwarciem bele zważono. Bezpośrednio po odwinięciu foli, każdą belę zanalizowano pod względem pokrycia pleśnią wyrażonego w stosunku procentowym do całej powierzchni beli.

Z każdej beli pobrano próbki reprezentatywne świeżej kiszonki w celu oznaczenia: suchej masy (metodą piecową), pH, stężenia azotu amoniakalnego (metodą destylacji), kwasów organicznych (metodą enzymatyczną). Składniki odżywcze (białko ogólne, włókno surowe, popiół surowy i tłuszcz surowy) zanalizowano metodą spektroskopii w podczerwieni (NIRS). Obliczono stężenie NEL w kiszonkach. Trwałość aerobową kiszonek zanalizowano przez monitorowanie zmian temperatur w próbkach umieszczonych w pojemnikach w warunkach aerobowych (temperatura otoczenia ok. 21 °C) przez 12 dni. Trwałość zmierzono w czasie niezbędnym do zwiększenie temperatury kiszonki o 1 °C powyżej temperatury otoczenia powietrza.