Jak można promować pochodzenie geograficzne towarów?

Rozporządzenie Rady 2081/92 reguluje zasady oznaczania towarów rolno-spożywczych za pomocą chronionych oznaczeń geograficznych i chronionych oznaczeń pochodzenia (Dz. Urz. WE L 208, 24.07.1992). Obejmuje ono określone kategorie produktów, takie jak: piwo, napoje z ekstraktów roślin, chleb, ciasta, mięso, sery, ryby, owoce, warzywa, oliwa, jaja, miód. Wyłączone z tego systemu są wina i napoje spirytusowe, które podlegają regulacji zawartej w odrębnych aktach prawa wspólnotowego.

Rozporządzanie przewiduje dwa typy oznaczeń: proste oznaczenia geograficzne (PGI) oraz oznaczenia kwalifikowane: oznaczenia pochodzenia (PDO). Oba typy oznaczeń odnoszą się do nazw regionów, a w wyjątkowych sytuacjach również krajów. Wymagania dla oznaczeń typu PDO nakładają obowiązek udowodnienia, że jakość lub charakterystyka produktu są ściśle lub wyłącznie związane ze szczególnym środowiskiem geograficznym, obejmującym czynniki naturalne i ludzkie, a ich przygotowanie i produkcja odbywają się w oznaczonym geograficznie regionie. Oznaczenia PGI zawiera jedynie wymóg, by produkty miały szczególną jakość, reputację lub inne elementy charakterystyczne przypisywane pochodzeniu geograficznemu,
a także by produkcja i przetwarzanie lub przygotowywanie elementów produkcyjnych miały miejsce w oznaczonym regionie geograficznym.

Sprawa Cassis de Dijon (Sprawa C-120/78)

Cassis de Dijon to francuski likier zawierający 15–20% alkoholu. Zgodnie z prawem niemieckim napoje spirytusowe, aby mogły być wprowadzone na rynek, powinny zawierać ściśle określoną, minimalną ilość alkoholu. W przypadku francuskiego likieru było to 25%. Wymogi te dotyczyły zarówno produktów krajowych, jak i pochodzących z innych państw członkowskich, w tym przypadku z Francji. ETS uznał regulację niemiecką za sprzeczną z art. 28 TWE, gdyż zajął stanowisko, iż ochrona uczciwości transakcji handlowych i ochrona konsumenta (na które to przesłanki powoływała się strona niemiecka) mogły być osiągnięte za pomocą środków mniej restrykcyjnych niż regulacja niemiecka. W tej sprawie wypracowano pojęcie wymogów koniecznych – podstaw, które mogą uzasadniać obowiązywanie regulacji krajowych utrudniających swobodny przepływ towarów. Katalog wymogów koniecznych nie jest zamknięty.

Wypracowano również zasadę wzajemnego uznawania – towar legalnie wyprodukowany i wprowadzony na rynek w jednym państwie członkowskim może być w sposób nieograniczony sprzedawany na obszarze całej Wspólnoty.